A po nocy przychodzi dzień a po burzy spokój

Zielonka z bliża się ku końcowi, a my jak nieopalone- tak nieopalone ( nie licząc JEDNEJ podpalającej w ukryciu, ale to nie wpływa na koloryt cery, albo wpływa , ale nie tak jakby się chciało).
Pogoda jak kobieta- zmienna. Na południu upały a u nas porywiste wiatry i zzzzzzimno.
Wykorzystując przebłyski słońca, dokonujemy heroicznego czynu.IDZIEMY NA LATARNIĘ!Mam jeszcze w pamięci ostatnie wejście, kiedy płuca przykleiły mi się do kręgosłupa a oddychanie samym nosem nic nie dało i niczym wyrzucony na brzeg śledź słaniałam się na górze przy barierkach.KOLEŻANKA też ma dobrą pamięć i dlatego przezornie została na dole z TYMI, CO SIĘ BOJĄ ( albo raczej patrzą łakomym okiem na bezkolejkowe, podlatarniowe zakupy).
NIE MIAŁAM WYJŚCIA!
-NIE MA ŻADNEGO WYPRZEDZANIA !-zapowiedziałam RĄCZYM KONIOM.
NAWET , GDY ZOBACZYCIE LEŻĄCEGO NA SCHODACH PADNIĘTEGO NAUCZYCIELA -NIE WOLNO GO PRZEKRACZAĆ!-ZROZUMIANO?!
-tAAAAAAK-odpowiedziały RĄCZE KONIE- i o dziwo posłuchały!
W połowie wieży poczułam znajomy brak narządów oddechowych i ogień w trzewiach
-Postój!-zarządziłam resztką oddechu-O DZIWO RUMAKI TEŻ Z LEKKĄ Z ZADYSZKĄ.
NA GÓRZE BAJKA!

ŻÓŁTA I NIEBIESKA CZAPECZKA TO RĄCZE KONIE W UPRZĘŻY

--AAAAAAleś leciaaaaaaała-ZAMYKAJĄCA POCHÓD nieświadomie tak mnie dowartościowała,że pod wpływem pochwały i rozrzedzonego powietrza na górze- sodówa w mig zastąpiła mózg i WPADŁAM W SZPONY HAZARDU!

BRAK FOKSIOWEJ WYRAŹNIE DAŁ SIĘ WE ZNAKI, BO WYKRĘCANIE NIESPODZIANEK ZA DWA ZŁOTE DOPROWADZIŁO MNIE DO RUINY!

Wieczorem burza.Ciemno jak w brzuchu po kawie.TOWARZYSTWO LEKKO BOJĄCE, więc zarządzamy konkurs plastyczny.Same zasiadamy i czekamy na efekty.

-PROSZĘ PANI, BO JEST BURZA I JA WYJEŻDŻAM, BO NIC NIE WIDZĘ!-dramatyczne expose burzy nasz spokój.

Okazało się,że  WYPOWIEDŹ nie dotyczy  na szczęście ucieczki z OBIEKTU (burza szalała w najlepsze).  EKIPA W OBAWIE PRZED BURZĄ ZGASIŁA ŚWIATŁO W POKOJU I UDZIAŁ W KONKURSIE ODBYWAŁ SIĘ W EGIPSKICH CIEMNOŚCIACH (błyskawice się nie liczą) i WSZYSCY WYJEŻDŻALI POZA OBRYS ARCYDZIEŁA!

Uspokoiłyśmy TOWARZYSTWO i choć wszyscy chcieli się wmeldować do naszego pokoju ODWAŻNYCH,  z niechęcią pozostali na wspólnym korytarzu z nami na fotelach- powstrzymani okrzykiem

-CZY MY SIĘ WRĄBUJEMY DO WAS?

Oczekiwanie na zakończenie zjawiska atmosferycznego urozmaicali nam podopieczni:

• wieszcząc zagładę-po grzmocie wypadając z wrzaskiem (sugerującym oberwanie piorunem) z pokoju
• sugerując tsunami-"TU MOŻE PRZYJŚĆ FALA, BO MIESZKAMY BLISKO MORZA"
• walecznie stawiając czoła: SZCZELAJ WE MNIE- MAM BROŃ NA PODCZERWIEŃ!-na szczęście grom na takie propozycje pozostał głuchy.

-Jak jesteś taki odważny- to idziemy na plażę- chciała ukrócić te przechwałki OPIEKUNKA.

ODWAŻNY JUŻ STAŁ Z PLECACZKIEM W DRZWIACH. Za nim LELUJA - w pelerynie:

-JA W TAKIEJ PELERYNIE NIE IDĘ!!!!-obwieściła zebranym-JAK JA WYGLĄDAM?!

Ręce opadły nam jak płetwy

22.00 Burza odeszła w inne gościnne rejony. My jak zwykle na fotelowej straży. W ciemnym korytarzu podchodzi do nas FANTASTKA(wyobraźnia duuuużo powyżej przeciętnej)

-CO MAM ZROBIĆ,JAK JESTEM NIEBIESKA A NIE CHCĘ BYĆ NIEBIESKA?-pyta z wyraźną troską w głosie.

Zastanawiamy się, CO AUTOR MIAŁ NA MYŚLI, ale po bliższych oględzinach w ciemności przekonujemy się,że RZECZYWIŚCIE TWARZ I RĘCE MA SINO NIEBIESKIE!

Winowajcą był nowy, niezdekatyzowany ręcznik.

DZIŚ PAKOWANIE A JUTRO ODLOT! POZDRAWIAM ZE STANOWISKA WSZYSTKICH ODPOCZYWAJĄCYCH:)

-